De transformatie naar ervaren backpacker

Bundaberg, de stad waar we het langste hebben doorgebracht tijdens onze wereldreis. De stad waar we nieuwe mensen hebben leren kennen. Niet mensen die continu komen en gaan, maar mensen waar we weken mee hebben doorgebracht, alsof we een grote familie waren. De stad waar we elk weekend met bijna het hele hostel naar de bottleshop gingen, om weer boxen met goon (lees: 4 liter wijn voor zo'n 7 euro) te kopen. Waar we standaard elke vrijdag en zaterdag naar het park gingen om een feestje te bouwen. Muziek aan, alcohol mee, spelletjes spelen... Elk weekend vierde we weer een Bundy-feest. En de stad waar we elke keer weer eindigde in dezelfde club: Club Central. Oja, en de stad waar we gewerkt hebben. De enige 6 weken werk in 9 maanden. Steeds 4 of 5 dagen werken, en ondertussen weer naar het weekend toeleven. Ja, goede herinneringen aan de (eigenlijk super saaie) stad Bundaberg!

De laatste periode in "Bundy" was gewoon weer hetzelfde als alle anderen dagen hier. Werken, eten, slapen en in het weekend op stap. Niks mis mee, want na een aantal maanden reizen en regelmatig korte nachten is het heerlijk om een ritme te hebben. Maar nu is het tijd om het ritme vaarwel te zeggen, en weer door te gaan met backpacken. Het is tijd om de rest van de oostkust in Australië te bekijken en daarna nog 4 andere landen te bezoeken. De paar weekjes werken zitten erop. Zoals ik al vaker heb beschreven, was ik heel tevreden over mijn plattelandsbaan. De supervisor was een hele toffe gozer en het werk was prima te doen. Ik heb nog in twee tractors mogen rijden en onze laatste dagen heb ik nog gauw wat foto's gemaakt. Als bedankje kregen Inge en ik allebei een fles wijn. Super aardig! Ik durf te wedden dat bijna geen een backpacker dat krijgt na 6 weken werken. Normaal gesproken kennen farmers amper de naam van backpackers, want die komen en gaan continu. Een blijk van waardering, echt heel tof! We wilde eigenlijk maandag als laatste werkdag, maar omdat het halve hostel is gaan smeken voor onze baan zijn we al vervangen voordat we überhaupt vertrokken zijn. We hebben daarom besloten 1 dag eerder Bundy te verlaten. We gaan de nacht van zondag op maandag om 03:30 met de bus naar Rainbowbeach om vervolgens naar Fraser Island te gaan.

Het gaat allemaal zo snel. 5 Maanden geleden was ik een onervaren backpacker, zeg maar gerust: ik was géén backpacker. Ik had geen idee wat voor backpack ik moest kopen, wat ik allemaal moest aanschaffen, wat ik moest meenemen... Ik had geen idee of het me zou lukken om in Australië werk te vinden. Alles was blanco, alles was nog onzeker op de vliegtickets die al waren geboekt na. En nu ben ik al maanden verder, en is alles goedgekomen. Ik vind dat het na zo'n tijd reizen tijd wordt om eens te schrijven over de verschillen van thuis en hier en over "mijn transformatie van onervaren reiziger naar ervaren backpacker".

Het voelt voor mij nog als kort geleden dat we met zijn alle op Schiphol stonden, en ik pa en ma een dikke knuffel gaf om vervolgens al zwaaiend door de poortjes richting het vliegtuig te lopen. Thuis was alles anders. Daar rol ik uit mijn zeer ruime bed, doe ik het licht van mijn kledingkast aan en zet ik een stap naar binnen om een outfit te kiezen. Ik weet dan vaak niet wat ik aan moet doen, ondanks ik keuze heb uit zo'n 10 planken vol met stapels kleding. Als iets vies was, gooide ik het in de was en binnen 1 dag vond ik het alweer schoon terug. Strijken was mijn eigen taak, maar soms lagen mijn kledingstukken dan ook een aantal weken te wachten tot Suzanne eens het strijkijzer aan zou zetten. Nu leef ik al maanden uit een tas. Menig backpacker staat te kijken van mijn georganiseerde backpack en er is al regelmatig gevraagd of ik in een kledingwinkel werk. Ik ben een hoogbegaafde kledingroller. Al mijn kledingstukken rol ik, en om het op-en-top gesorteerd, overzichtelijk en netjes te houden doe ik er vervolgens een elastiekje omheen. De 2 voordelen: je kleding kreukt niet én het bespaart je ruimte in je backpack. Ik kan dat thuis ook wel voortzetten, waarom is er überhaupt een strijkijzer uitgevonden? Het motto 'moeder wast wel' werkt helaas niet in het buitenland, dus tegenwoordig is het voor mij niet meer raar om kleding een tijd niet te wassen. Als het nog fris ruikt, kan het nog. Als er 3 vlekjes in zitten, kan het nog. Als de geur je tegemoet komt, de rook er bijna afkomt en je t-shirt haast een nieuwe kleur heeft ontwikkeld, dan is het tijd om te wassen. Een gratis t-shirt die je bij de pubcrawl krijgt, een knaloranje shirt die je speciaal voor een feest hebt gekocht of een shirt dat redelijk uit model is, alles kan. In Nederland zou ik de t-shirts van alledrie mijn voorbeelden al regelrecht in de prullenbak gemieterd hebben, maar hier ben ik blij dat ik weer eens een ander shirt aan kan. Tof toch, als je in plaats van 7 shirtjes uit 8 shirtjes kan kiezen. Kan je gelijk wat langer wachten met wassen. Oh, en over wassen gesproken. Natuurlijk was ik blij als thuis de wasmachine (en moederlief) haar taak er weer had opzitten, maar toch maak ik hier een grotere sprong van geluk als mijn was terugkomt van de wasserette. Een lekkere wasmiddelgeur, geen vlekken en weer een grotere keus aan kleding die je aankan wat ook daadwerkelijk schoon is. Yeah, daar wordt backpacker Suzanne vrolijk van!

Thuis start ik de dag met een groot glas water en een ontbijtje. Meestal yoghurt met muesli. Voor 12 uur 's middags snoep ik niet, dat is mijn zelfverzonnen regel om een beetje gezond te blijven. Na mijn lunch begint de trek naar zoetigheid. In de avond schep ik twee keer op, en eindig ik 9 van de 10 keer met een toetje. Waarvan 9 van de 10 keer een ijsje. En daarna begint mijn dagelijkse vreetbui (chocolade, chips, alles wat lekker is). En dan is het bedtijd, en denk ik: pfffff, morgen moet ik echt gezond doen. Hier gaat het niet heel anders. Op reis is mijn ritme: geen ritme. Om 7 uur in de ochtend heb ik al regelmatig chipjes of koekjes naar binnen geschoven, en een maaltijd extra of juist overslaan is ook niet raar. Als het in Azië tijd is voor je lunch, kan je natuurlijk ook gewoon een milkshake pakken. En daarna een pannenkoek. Oh, en de loempia's blijken ook goedkoop te zijn. Ach, nu we ongezond bezig zijn een zakje M&M's als toetje dan maar. Het motto 'pfffff, morgen moet ik echt gezond doen' heb ik ietwat aangepast: pfff, als ik terugben in Nederland moet ik echt gezonder doen. Uitstel noemt men dat. Ik heb ooit eens geleerd dat van uitstel afstel komt. Maar nee, als ik in Nederland ben doe ik weer gezond. Denk ik. Ik pas nog in mijn broeken, en heb hier geen weegschaal.. Dus dan zal het wel goed zijn, toch! Bovendien heb ik één balansweek gedaan tijdens de wereldreis, waar ik nog steeds trots op ben. Het scheelt sowieso dat ik in de avond geen 2 keer meer opschep, want als je dagelijks uit eten gaat schep je zelf niet op. En als je in Australië zelf kookt, is een 2e keer opscheppen te duur.

Thuis heb ik een levenslang sportabonnement bij Fit 4 Free. Levenslang. Dus ik kan altijd met trots zeggen dat ik lid ben van de sportschool. Daarnaast was ik een actieve hardloper. Elke week rende ik een stukje, soms 2 of 3 keer per week. Hier is mijn conditie totally goneeeee vrees ik. Sportschoenen passen écht niet in mijn backpack. Die 6 paar schoenen die ik inmiddels verzameld heb zijn al een gedoe om mee te sleuren. Máár, ik kan trots zeggen aan de andere kant van de wereld: ik ben lid bij een sportschool. In Nederland, maar dat is slechts een detailtje.

Thuis heb ik een uitgebreid avondritueel voor het slapen gaan. Tanden poetsen, make-up verwijderen, gezicht reinigen, crème smeren. En 's ochtends ga ik na het tanden poetsen en gezicht wassen er even lekker voor zitten om weer een mooi make-upje op te doen. Elke avond, no matter what, deed ik mijn ritueel. Al kwam ik om 4 uur 's nachts terug van het stappen, die mascara en eyeliner gaan ervan af. Hier ben ik aardig anti-Etos-advies geworden. Ik kan mijn strenge ritueel vaarwel zeggen. Ik ben erachter gekomen dat je best 3 dagen met dezelfde make-up kunt doen. Ideaal hoor, scheelt je ook nog tijd in de ochtend. En je ziet er in de nacht ook niet uit als een spook die ontsnapt is uit een horrorfilm. Toch handig, aangezien ik in een hostel slaap en je dan wel eens iemand tegen kan komen als je 's nachts even moet plassen.

Thuis gil ik als ik een spin zie, en zoek ik heel snel iemand die de spin voor mij vernietigt. Inmiddels ben ik al maanden aan het reizen, en kom ik regelmatig op plekken waar het vol zit met insecten. Australië staat bekend om de grote spinnen. Ik, als ervaren backpacker, ben dus inmiddels gewend aan al die enge beesten. Ik ga nu als volgt om als ik een spin zie: ik gil, en zoek heel snel iemand die de spin voor mij vernietigt. Niks veranderd, Suzanne zou Suzanne niet zijn als ze niet iemand anders zoekt die alle griezelbeesten weghaald.

"Thuis is alles beter" wordt er wel eens gezegd. Dit is waar en niet waar. Ik kan absoluut niet zeggen dat Scheveningen beter is dan de stranden die ik de afgelopen maanden heb gezien. Ook prefereer ik toch echt reizen boven het werkleven van thuis. Echter heb ik tijdens het reizen ook heel veel plekken gezien, waarbij ik echt wel even stil heb gestaan hoe goed we het in Nederland hebben. De krottenwijken in Afrika, huizen gemaakt van restafval, kindjes die armbandjes moeten verkopen in de straten van Thailand, de killingfields in Cambodja... Ik vind het goed om deze verschillen te hebben gezien (natuurlijk absoluut niet goed dat deze verschillen er zijn), en ik zal hier dan ook aan terugdenken als we in Nederland weer lopen te klagen

Ik had nooit verwacht dat het backpacken me zo goed zou afgaan. Ik ben blij dat ik nog geen een keer heb gedacht: shit, dit ben ik vergeten van thuis. Op 8 januari was ik een leek qua backpacken. Ik wist er niks van, ik ging als onervaren nietsweter op pad met mijn veel te volle backpack. Ik heb inspiratie opgedaan via internet. Filmpjes gekeken hoe je praktisch je backpack kunt inpakken en lijstjes opgezocht met "do's and don'ts". En ik ben blij met het eindresultaat. Ik heb een aantal dingen waar ik súper blij mee ben dat ik daar een plekje voor heb vrijgemaakt in mijn backpack. Mijn top 3:
1. Rubberen elastiekjes. Zoals een schots vriendinnetje altijd tegen mij zij als ze me weer met m'n elastiekjes zag: elastic bands for everything. Je zal ervan staan te kijken hoeveel elastiekje ik per dag aanraak. Sowieso voor mijn geweldige kleding-rol-tactiek natuurlijk.
2. Reisslaapzak. Ik ben megaaaa blij dat ik die na lang twijfelen heb aangeschaft. Ik ben erachter gekomen dat ik af en toe smetvreessymptonen vertoon. Inge kruipt zonder pardon in weer een ander bed in een nieuw hostel, gebruikt vrolijk de dekens van het hostel en slaapt in no-time. Ik ben tegen die tijd echter nog met mijn zaklamp elk millimeter van het bed aan het checken op haren, insecten en vlekken. En ookal is de kust veilig, ik rol mijn slaapzak weer uit en kruip lekker in mijn vertrouwde eigen laken.
3. Spork. Wat!? Een spork. Dit is een lepel-mes-vork in één, van plastic. Ik had deze op het laatste moment in mijn backpack gegooid, maar ik denk dat ik hem inmiddels al zo'n 100 keer heb gebruikt. Je staat ervan te kijken hoe vaak zo'n ding van pas komt.

En zo zijn er nog meer handige hebbedingetjes, waarvan ik eerder nooit het nut had ingezien. Denk aan Vision zonnebrand (één keer smeren, en je bent de hele dag beschermd tegen de zon), 2-in-1 shampoo (scheelt weer ruimte in je backpack), een lading plastic tasjes (voor vieze kleding, losse spulletjes, ter voorkoming dat iets lekt etc...), Wetties (vochtige doekjes, die je in Nederland nooit gebruikt en tijdens het reizen ongeveer elke dag weer nodig blijkt te hebben), reiswasmiddel (om even snel een vlekje te verwijderen, en zo'n reisformaat kost niet veel ruimte in je tas) en tot slot bevestigingsbanden voor aan je backpack (zo kan je alles wat er niet in past, er aan vast maken). Die banden had ik last-minute met een flinke twijfel nog gekocht in Nederland, maar eigenlijk past die perfect in mijn top 4 aan nuttige spullen. Ik zou niet weten hoe ik anders mijn hele zooi mee zou krijgen. Na één week had ik ze al in gebruik.

Natuurlijk zijn er ook dingen die ik heb meegesjouwd, die ik net zo goed had kunnen achterlaten in het vertrouwde Nederland. Zo heb ik speciaal een regenhoes gekocht voor over mijn backpack, maar aangezien ik ongeveer een halve kledingkast aan de buitenkant van mijn backpack heb geknoopt past dat ding er niet eens meer omheen. Ik vraag me ook af waarom ik al 5 maanden thermokleding meesjouw, maar als het goed is kom ik daar in het winterse Nieuw Zeeland eindelijk achter. En alles wat verder onzin is om mee te sjouwen, laat je gewoon lekker achter. In Nederland dacht ik dat ik niet zomaar dingen weg kon gooien, maar als backpacker moet je wel. En als je weer een t-shirt of iets dergelijks weggooit, betekent dat meteen dat er weer ruimte is voor iets nieuws. Jeej!

Mijn conclusie is dat ik als onervaren reiziger inmiddels ben omgetoverd naar ervaren backpacker. Dat ik geen insecten durf weg te halen en mijn backpack nog steeds veel te vol stop, zijn details die er nooit uit zullen gaan. Ik kan inmiddels wel tosti's maken zonder tosti-ijzer, hutspot maken zonder stamper, wassen zonder wasmachine, naar de wc zonder een normale wc-pot en bierflesjes openen zonder opener. Creatief denken is de magische regel als je backpackt. Het bevalt allemaal prima, misschien zelfs beter dan verwacht. Ik mis natuurlijk mijn lieve vrienden en familie, maar ik weet dat ik iedereen weer zie over een tijdje en dat scheelt. Ik mis natuurlijk ook de bolussen van Bakker van Iersel, mijn eigen bed om in te slapen, de mooie avondjes in Tilburg en omstreken, de spelletjes met het gezin, de eerste verjaag van lieve Zoë (en ook van andere vrienden en familie, maar Zoë in het bijzonder...). De prachtige ervaringen die ik tijdens het reizen opdoe maken echter een hoop goed. Ik hou het nog wel even vol. Het bezorgde moedertje is bang dat ik nooit meer terugkom, maar wees niet bang: het ticket is al lang geboekt. Op 18 september betreed ik gewoon weer de Nederlandse bodem. Ik sluit echter niet uit dat ik wellicht de reisverslavingsziekte heb opgelopen......