Home sweet home

Ik kan zeggen dat ik in Indonesië ben geweest, maar ik kan niet zeggen dat ik daar veel heb gezien. We hebben slechts 2 plekken gezien: Kuta in Bali en het eiland Gili Trawangan. Hoofdonderdeel was strand (ongeveer elke dag!) en winkelen, dus eigenlijk een zeer luie vakantie. Verder zijn we een keertje naar de bioscoop geweest, ook naar een 'buitenbiscoop' op Gili. We hebben genoten van een geweldig goede full-body massage en hebben onze nagels laten doen. Het kost hier allemaal geen drol, dus ik heb ook nog genoten van een korte massage op het strand en een extra surflesje genomen op de laatste dag. Deze les ging super goed! Ik mocht dit keer voor grotere golven gaan, ik viel nauwelijks en ik heb ook leren sturen. Jammer dat ik dit niet kan voortzetten in Nederland, want straks ben ik vast weer terug bij af... Inmiddels werden Inge en ik gek van alle verkopers op straat en op het strand: je bent voor iedereen een "darling", mensen spreken je aan met "Yes! Free voor looking" (dacht je dan dat ik ervoor ging betalen?!) en een keer werden we zelfs aangesproken met "Hi boys! Are you brothers?" (Whaaaat?! Ladyboy?), kortom: die verkopers lekker negeren, en als we iets willen kopen: goed asociaal flink afdingen. Allemaal zeer succesvol, want met mijn vorige blog had ik 3 paar schoenen in Bali gekocht en uiteindelijk heb ik dit verhoogt naar 7.

Je kunt zeggen: zonde, je hebt niks van Indonesië gezien. Wij denken er anders over. Het was een heerlijke afsluiting van de reis. We hebben eindelijk goed kunnen rusten en waren klaar om met een mooie bruine teint het herfstachtige Nederland te betreden. Of het vliegtuig klaar was om ons thuis te brengen, was echter nog maar de vraag. Op het vliegveld in Bali zagen we dat we vertraging hadden, waardoor we maar 10 minuten zouden hebben voor de overstap: onmogelijk dus. Dat kwam gelukkig goed, en waren op tijd bij het volgende vliegtuig die ook weer vertraging had. Inge en ik bleken vervolgens niet naast elkaar te zitten. De afgelopen maanden zaten we altijd naast elkaar (mag ook wel als je een jaar geleden boekt..) en nu, onze allerlaatste vlucht, onze vlucht naar huis, zitten we apart!? En ook niet een beetje apart, Inge zat helemaal voorin, en ik helemaal achterin. We hebben het halve vliegtuig op z'n kop gezet, en uiteindelijk hadden we geluk met een lege stoel schuin achter mij. Inge was gered van haar plek (waar ze naast een baby zat, géén feest met een 13-uur-durende vlucht!) en we konden nu in ieder geval een beetje kletsen. Wij waren er dus klaar voor, maar het vliegtuig wederom niet. Toen we met al ruime vertraging (zo'n 1,5 uur) eindelijk gingen rijden, stopte het vliegtuig en riep de piloot om: "wegens een technisch probleem rijden we terug naar de gate". O my god, het is nog geen tijd om naar huis te gaan. Het vliegtuig wil het niet, en (ondanks ik er heel veel zin in had) willen wij ook niet nu het zo dichtbij komt!! Na nog een tijdje wachten gingen we dan eindelijk de lucht in. Bij elk beetje turbulentie hoopte ik dat het vliegtuig niet uit elkaar zou vallen door het eerder benoemde 'technisch probleem', maar we zijn veilig geland op Amsterdam Airport Schiphol.

Nadat we al onze tassen hadden verzameld, was het tijd om officieel afscheid te nemen van de wereldreis en door de deuren van ‘arrival’ te lopen. Daar stonden de ouders van Ingeborg en een vriendin van haar samen met mijn ouders, zussen, schoonbroer en nichtje Zoë ons op te wachten. Al roepend werden we warm begroet! Het was een heerlijk moment om iedereen weer te zien, en ik vond het ontzettend lief dat iedereen me is komen ophalen! Zoë was slechts een halfjaar toen ik op reis ging, en was inmiddels al een echt meisje. Bizar om haar dan in het echt te zien! Ik heb een leuke ballon met ‘welkom thuis’ en een knuffel van haar gehad. Lief toch!

En dan ben je onderweg naar huis... Thuiskomen is een soort ontwaken uit een coma. Nou lag ik natuurlijk niet echt in coma, maar ik zat wel in een hele diepe en lange droom. Gelukkig besefte ik wel dat ik in een droom leefde, want wat een geweldig mooie dingen heb ik meegemaakt! Zwemmen tussen haaien, springen uit een vliegtuig, bergen beklimmen, een jungletrekking, slapen in een tentje op een droomeiland, zwemmen in kristalhelder water, wilde dieren spotten, surfen, snorkelen, duiken, feesten...

Een jaar geleden had ik enkele keren buiten Europa gereisd, en nu ben ik "around the world" gegaan. "Wat is je favoriete land?" krijg ik regelmatig als vraag, maar hier heb ik geen antwoord op. De tien landen die ik de afgelopen 8,5 maand heb bezocht hadden stuk voor stuk hun hoogtepunten. Natuurlijk was het niet áltijd álleen maar hoogtepunten. Je krijgt altijd wel te maken met een tegenvaller of wat mindere dagen. Zo heb ik zeker af en toe naar huis verlangd en verveel-dagen gehad, maar 'oh my Buddha', dat weegt zeker niet op tegen de leuke dingen! Je kunt echter niet eeuwig in coma blijven, dus ooit wordt het tijd om uit de grote droom te ontwaken. Zo vond ik het aan het eind van de reis ook wel goed geweest. Je wordt moe van reizen, van het continu actief zijn, andere culturen en ontzettend veel nieuwe indrukken. Ook merkte ik dat ik alles minder spectaculair vond worden, omdat je veel te makkelijk aan luxe went. Als je weer een geweldig wit zandstrand met kristalwater ziet en denkt 'oja. Ook wel leuk' en bijna te lui bent om je fototoestel nog te gebruiken is het tijd om te gaan...

Dus tja, dan sta je ineens thuis na zo'n lange tijd. Mijn kamer stond erbij alsof er niets was gebeurd. Het was zelfs haast schoner dan voor vertrek, schoner dan voor mijn ‘coma’. De straat was nog hetzelfde, alle mensen zagen er nog hetzelfde uit (Zoë als uitzondering) en er waren slechts kleine veranderingen te zien. Een nieuw kastje, wat gerenoveerde wegen in de buurt, een aantal verjaardagen gemist, een nieuw logo op het werk.. Allemaal kleine dingen, alsof ik niks heb gemist. Maar eenmaal thuis besefte ik toch wel dat ik in mijn handjes mag klappen voor wat ik heb meegemaakt. Ik ben trots op- en blij met de wereldreis die ik met een geweldig goede vriendin heb gemaakt. Zo ben ik ook heel trots dat we zo'n lange tijd samen hebben gereisd, wat al een prestatie genoemd kan worden. 24/7 bij elkaar, dat doet vast niet iedereen ons na. Ik ben super blij dat ik altijd alles live heb kunnen delen met Ingeborg, in plaats van alleen maar bijkletsen met iedereen via Skype, Whatsapp en mijn blogs. Uiteraard heel fijn dat deze online middelen er zijn, want anders had ik 8,5 jaar nodig om over de afgelopen 8,5 maand te vertellen. Ik heb een flinke backpack aan herinneringen met me mee terug genomen. Dat is de grootste verandering thuis.

Mijn eerste dag in Nederland heb ik enorm genoten van een verse bolus van de bakker, een heerlijke boterham Hollandse kaas en gebraden gehakt. Ook werd ik verwend door moeders met het avondeten: boerenkoolstamp, wortelstamp en zuurkoolschotel. Goodbye rijst, hallo Hollands voer! En als toetje uiteraard…. Intermezzo ijs! Hun omzet zal de komende tijd weer flink stijgen nu ik weer van de partij ben.

En dan slaap je fijn in je eigen bedje, wat ook een heerlijk gevoel is. De volgende dag was mijn moeder jarig, dus als verrassing gingen we ‘met de meiden’ uit eten: moeders, de zussen, Zoë en ik. Dat was ons cadeau voor de jarige job. Toen we vertrokken zei ik vrolijk tegen mijn vader: eigenlijk is het een cadeau voor jou, heb je eens rust. Maar ik moest eens weten……….

Na de lunch kwamen we thuis, en bij binnenkomst stond het hele huis op z’n kop: SURPRISE! WELKOM THUIS! JOEHOEEE! Ineens stond daar 40 man, het huis was veranderd in een feestlocatie en iedereen overdonderde me met kussen, knuffels en cadeautjes. Er was stiekem een surprise party georganiseerd, waar heel veel lieve vrienden en familie bij waren. Wat een geweldig warm welkom, wat een feest en wat een ontzettend lieve verrassing! Blijkbaar kent iedereen me veel te goed, want ik ben verwend met een overload aan Intermezzo tegoedbonnen, M&M’s en zelfs een pot Nutella met een eigen slot. Ook heb ik een geweldig leuk Hollands pakket gehad, mooie tekeningen van kleintjes en nog meer. Ik heb ontzettend genoten van deze dag, het was heerlijk om iedereen zo snel na mijn terugkomst weer te zien en ik wil iedereen dan ook nogmaals bedanken.

Ik moet nu weer gaan wennen aan een normaal leven. Gelukkig heb ik nog twee weken vrij om alle indrukken te verwerken, de backpack uit te ruimen, vrienden en familie te zien, de foto's door te spitten et cetera. Daarna ga ik weer aan de bak, en ik heb er zin in! Ik heb een grote break gehad, en het voelt nu als een frisse start, op naar een nieuwe stap in mijn leven. Ik ben benieuwd wat er op m'n pad komt (jaja, lekker cliché..) maar ik ben er in ieder geval klaar voor. Kom maar op!