Een "sprong van geluk"

Op dinsdag werd ik wakker met het idee: vandaag gaat het gebeuren. Ik ga mijn grenzen verleggen. Ik ga iets doen, wat ik nog nooit gedaan heb. Nee, er stond geen spinnen-angst therapie op de planning, maar een skydive sessie! Met in de ochtend nog een twijfeling of ik het zou doen, was uiteindelijk afgesproken dat mijn pick-up er om 12.20 uur zou zijn. Met een vleugje spanning en enthousiasme gaf ik Ingeborg een knuffel en verdween ik naar het vliegveld, waar ik dus zou gaan skydiven. In de auto keek ik naar de lucht: felblauw met een heerlijk zonnetje. Toen we op het vliegveld aankwamen draaide het weer echter ineens om en kreeg ik de woorden: het is erg mistig en het is te gevaarlijk om nu te springen. Volledig teleurgesteld ging ik terug naar mijn hostel, en hebben we allemaal gebeden op beter weer de volgende dag. Met goed weer zou ik de dag erna om 10.00 uur opnieuw opgehaald worden voor de sprong! Omdat het bij het hostel nog wel goed weer was hebben we er een middagje strand van kunnen maken en dat was ook heerlijk. In de avond hebben we lekker gegeten in het hostel met andere gasten en drankjes gedronken. Op naar morgen dacht ik daarna, laat dat springen uit een vliegtuig maar komen.

Ietwat gespannen werd ik wakker en liep ik naar buiten om de lucht te analyseren. Niet felblauw, wel een zonnetje, aardig wat wolken.. Na een paar keer bellen en de ochtend afwachten werd rond 11.00 uur besloten dat het wederom niet mogelijk was om te skydiven in verband met het weer. Ik kon niet nog langer afwachten in Plettenberg Bay, want om 12.15 uur stond de Bazbus alweer voor de deur om naar onze volgende bestemming te gaan. Flink teleurgesteld over de skydive, of eerder de niet-skydive, zijn we naar Mossel Bay gegaan. Van te voren heb ik snel een afspraak gemaakt bij het skydive center in Mossel Bay, want dat was de enige dag dat er heel goed weer voorspeld werd en we nog niet in Kaapstad zouden zijn (daar is het namelijk nog veel duurder). Toen we bij ons nieuwe hostel aankwamen besloot de Afrikaanse Piet Paulusma de regenkraan even aan te zetten. We stapte uit de bus, en het viel er met bakken uit! De straat was veranderd in een rivier en de lucht in een douche. Rennend met de backpack en op blote voeten vluchtte we het hostel in, en besloten we even te relaxen. Het weer klaarde gelukkig snel op, dus 's avonds zijn we uit eten gegaan. In het restaurant viel het stroom uit, dus in het donker hebben we onze maaltijd mogen nuttigen. Ingeborg en ik reizen trouwens al zo'n 3 weken samen met een meisje uit Schotland, Jess. Op z'n Brabants: kei gezellig! Terug in het hostel was er een relaxte sfeer: geen stroom, geen licht, geen wifi, live muziek met een gitaar, trommel en gezang. Het was erg gezellig, en nadat er weer stroom was en iedereen wat drankjes en shotjes verder was gingen we met een grote groep van het hostel naar een pub. De pub was leeg, maar met mensen van het hostel werd het een grote gezelligheid! Ik heb ook nog gedaan alsof ik Afrikaans kon (zoals ik standaard doe als ik met een Afrikaan in gesprek kom) en het gesprek ging me nog aardig af. Het komt zooo overeen met de Nederlandse taal, gewoon praten alsof je een kind van 4 bent met een gek accent en je kunt Afrikaans! Dat is trouwens sowieso heel grappig, want je ziet hier overal woorden staan die overeenkomen met de Nederlandse taal! Ook proberen we soms wat woorden xhosa te praten, een Zuid-Afrikaanse taal die vooral veel wordt gebruikt in de townships. Super leuk: dan moet je klikken met je tong tijdens het praten. Afrikanen doen dat vlekkeloos, en ik lijk net een halvegare die wel kan klikken maar niet kan praten. Maar dat maakt het leuk ;-)

Donderdag waren we niet helemaal fit, maar rond 3 uur was het energielevel weer wat hoger, en gingen Ingeborg, Jess en ik met nog 3 anderen van het hostel naar een 'rockpool' om te zwemmen. Dat zag er prachtig uit en was echt heerlijk!! Helder water, allerlei rotsen, mooie golven en een prima temperatuur. Er zouden daar ook heel veel dolfijnen zwemmen, maar die heb ik helaas niet kunnen spotten. De avond zijn we vervolgens doorgekomen met gezellige spelletjes (ik moet mijn spelletjeskampioengevoel wel in eer houden natuurlijk).

Jaja, en toen was het vrijdag. Door de wekker werd ik om 07.50 uur wakker, en zag ik een zonnestraal in de kamer schijnen. Nerveus checkte ik het weersvooruitzicht op mijn telefoon en belde ik voor de zekerheid naar het skydive center: 3 keer scheepsrecht, want om 08.40 uur stond er toch echt weer een busje voor me klaar. Ik had dit keer meer stress met het snel inpakken van mijn backpack (want ik moest me uitchecken) dan voor de jump. Met nog geen vleugje nervositeit reden we naar het vliegveld, dit keer dus in Mossel Bay. Toen er wat regendruppels op de voorruit vielen raakte ik alweer in de stress (vandaag was m'n laatste skydive kans)! De instructrice zei dat ik me niet druk hoefde te maken, ook niet om de enorme wolken die naar me zwaaide in de lucht... Eenmaal aangekomen kreeg ik de verlossende woorden: vul de formulieren maar in, trek je pak maar aan, dan leg ik je wat dingen uit en dan gaan we! Na een korte briefing stapte ik met een lach van oor tot oor in het kleine vliegtuigje (detail: zonder deur), en maakte we een vlucht van 20 minuten. Toen we 10.000 ft hoog waren was het zover: benen buiten boord, lachen, en gaaaaaaaaaaaan...... Whaaahoeee! Na een vrije val van 35 seconde vloog de knalroze parachute veilig de lucht in en zweefde we langzaam door de lucht richting de grond. Ik mocht nog even de parachute besturen (wiehoeeee) en na zo'n 5 minuutjes raakte mijn benen (maar als eerste mijn billen) weer de vaste grond. Ik was geen moment bang of nerveus (nouja, misschien een beetje toen ik met m'n benen uit het vliegtuig hing 3 km hoog) en het was GEWELDIG! De vrije val was zo leuk, je dacht nergens anders aan dan 'wiehoeeee' 'jahaaaaa' en 'hiehaaaaaa'. Toen we met de parachute in de lucht zweefde, was alles zo vreedzaam. Je hoorde geen gekke geluiden, je voelde je gewichtloos, je benen hingen gewoon los in de lucht, je raakte wolken aan en de wind was totaal niet storend. Heerlijk, ik heb ervan genoten!

Met een certificaat, 228 foto's en een zeer charmante dvd waar je mijn hoofd tijdens de hele sprong ziet heb ik een aandenken voor altijd. Na de sprong hebben we lekker geluncht en werden we om 15.00 uur weer opgehaald door de Bazbus om naar onze laatste bestemming in Zuid-Afrika te reizen: Kaapstad. Dé stad waar we ontelbaar veel leuke dingen over hebben gehoord. Ondanks we om 23:00 uur aankwamen in het hostel hebben we gelijk het uitgaansleven alvast uitgeprobeerd, en dat was goed te doen! Vandaag hebben we wat door de stad gelopen en voornamelijk een planning gemaakt voor de rest van de week: genoeg te doen nog, onze laatste week in Afrika!